Inne oblicze codzienności – zdjęcia

Chodzisz tym samym chodnikiem. Mijasz często tych samych ludzi. To tylko twarze, to tylko ludzie, a każdy idzie w jakimś celu. Mijasz te same budynki. Wiesz za którym skręcić, który ominąć, by dotrzeć tam, gdzie chcesz. Codzienna droga to rutyna, monotonia. Nic niezwykłego…

Chodzisz codziennie innym chodnikiem. W inny sposób skąpany słońcem, lśniący od deszczu, niewidoczny pod pokrywą śniegu. Nierówny, po remoncie, zniszczony, twój. Przywłaszczony. Idąc po swoim, po swoje, po perspektywy. Każda mijana twarz to historia. Widzisz zmęczenie, po cięższej nocy, tryskające szczęście, opuchnięte oczy, jako objaw przepracowania, nieśmiały uśmiech na wspomnienie wczorajszego dnia. I ci ludzie już nie są tacy sami. Każdego dnia są inni, ich twarze uszlachetnia czas. Zaczynasz ich lubić, zaczynają cię intrygować. Zastanawiasz się, co się stało, kiedy  przestajesz ich mijać. Stajecie się sobie znajomi, choć nawet nie znacie swoich imion, choć witacie się tylko wzrokiem. Mijasz budynki, które żyją razem z ich mieszkańcami. Balkony cyklicznie wypełnione powiewającym praniem, zza okna wystająca ręka dotknięta czasem z wetkniętym między palcami papierosem, z otwartych okien dobiegają rozmowy, niekiedy muzyka, zamknięta witryna sklepowa, a w środku pełno kurzu. Remont. Pod fasadą zimnego budynku, dzieje się o wiele więcej. Ulice miast są jak regały w bibliotece, gdzie nie spojrzysz tam masa nietuzinkowych opowieści. Po cokolwiek nie sięgniesz wkroczysz w zupełnie inny świat, pełny różnorodnych emocji, odległych, ale nie obcych. Daj się uwieźć codzienności, wyrwać z więzów rutyny, popatrzeć z zaciekawieniem na kolejny dzień. Nie pozwolić by zlały się w jeden, gdy wokół tyle niesamowitych historii na wyciągnięcie ręki.

Zapraszam na zdjęcia, którymi chce pokazać przekroczenie granic rutyny, dotknięcie codzienności w inny sposób. Rozkoszowanie się tym co wokół. Wystarczy spojrzeć, by zbyt wiele cię nie ominęło.